Unutulmaz Hatıralar

Ömer Tuğrul İnançer ile “Dinle Neyden” kendine has üslubuyla kaldığı yerden devam ediyor. Bu bölümde Muzaffer Efendi Hazretlerinden, Safer Efendi Hazretlerinden, aşktan ve musiki sevgisinden bahsediliyor. Her hafta farklı konularla yanlış bildiğimiz doğruları çarpıcı üslubuyla izleyenlere anlatan Ömer Tuğrul İnançer bu bölümde Merhum Muzaffer Efendi Hazretlerini, Merhum Safer Efendi Hazretlerini, aşkı, musiki sevgisini ve hatıralarını anlatıyor. Ömer Tuğrul İnançer Dinle Neyden’in bu bölümünde başlıca şunlardan söz ediyor; - Ne çekerdi sizi Muzaffer Efendi Hazretleri'nde, bir başkasında olmayan ne vardı? Bi kere hali, tavrı dedeme çok benzerdi. Dedem hayatımda en çok sevdiğim insandı. Hiç azarını işitmedim. Her dediğimi yaptı ama hiç şımarmadım. Misafiri olduğu zaman kapının eşiğinin kenarında iki dizüstü otururdum ama kendi kendimize olduğumuz zaman (hatta babaannem kızardı) ille kucağında otururdum. “Kazık kadar oldun, boyun dedeni geçti hala kucakta oturuyorsun” diye söylenirdi. Dedem de “aldırma aldırma” derdi. Hem babaanneme yani otursun aldırma, bana da babaannenin sözüne aldırma diyor. Mesela eve gelirken çocukların oyunları bozulmasın diye sokak değiştirirdi. Ceketsiz çok nadir gezerdi. Ceketinin sol cebinde mutlaka kağıda sarılı şekerler olur, onları verirdi. Sabahleyin mahalle camiine namaza gittiğinde hava soğuk, kar yağdı eve gelir zaten kül var evde soba yanıyor, yolun bir tarafına taa camiden eve kadar, baya bir yol ama yokuş, güzel kızak kayılırdı. Çocuklar yürürken kaydıkları yerden yürümesinler diye yolun karşı tarafına kül dökerdi… Dedem çok kızdığı zaman basardı kapotoyu, Muzaffer efendim de basardı. Ama neye? Şahsına asla! Onun için Allah cümlemizi şahsi öfkemize esir olmaktan korusun… Muzaffer efendi Hazretleri çok espriliydi. Onun hutbeleri uzun sürerdi, yarım saat falan sürerdi ama söylerdi uzun sürecek, işi olan Beyazı Camii’ne gitsin. Bir yarım saatlik hutbe içinde ağladığımız, kahkaha derecesinde dişimizi sıkarak güldüğümüz, çok derin düşündüğümüz yarım saati ona sığdırırdı. Her seferinde değil tabi ama bunlar olurdu. - Efendim, büyükler ifademi hoş görsün sizde nolur edepsizliği mazur görün… Muzaffer Efendi Hazretleri görüp tanıdığımız kadarıyla zahiren de böyle celalli, bi yere girdiği vakit orası ondan ibaret kalacak değişik bir zat. Safer Efendi Hazretleri de bi yerde otururken yok gibi… Bu meşrebler aynı yolun yürünmesine mani olan şeyler değil. Çünkü meşrebler çok farklıdır ama bu meşrebler içinde ana yoldan ayrılmak yoktu. Şimdi biz Ebubekir Efendimizi halim selim bir zat olarak tanırız ama mesela hendek muharebesi sırasında Resulullah Efendimiz Hazretleri karın açlığını mübarek karnına taş bağlamış üstünü kuşakla sarıp. Hani mide ufaltma ameliyatı var ya onun öncüsü efendimizdir. Hatta o sebepten dolayı tasavvuf ekollerinde, tarikatlarda şeyhler taş kemer kullanırlar. O taş kullanacak kadar aç gezdiği zamanda Ebubekir Efendimizin oğullarından birisi (ya Abdurrahman ya Muhammed ismini tam hatırlayamıyorum şimdi) bir arkadaşıyla yürüyor ama yürürken de diliyle ağzını temizliyor bi yandan. Hayırdır nerden? Baba biz bi oğlak bulduk kestik yedik deyince Ebubekir Efendimiz bi tokat atıyor. Resulullah açken siz nasıl yemek yersiniz? Demek ki celal onda da var…